De hamvraag is natuurlijk wat ik, Opa Theo zoals ik hier (liever niet) genoemd word, doe en toevoeg aan dit project, naast het hoognodig laten opknappen, afschuren en nieuw schilderen van mijn buitenpost door lieve vrienden. Het kritisch kijken daarnaar vanuit een luie stoel heeft mijn zomer best wel gevuld.
Zonder enige twijfel ben ik hier de dorpsoudste. Maar dat is weer zo’n omschrijving, net als ‘bejaarde’, waarvan ik niet bij voorbaat heel vrolijk word. Lees en/of luister daarover maar het prachtige korte verhaal van vandaag door Marga Minco, van wie ik in de afgelopen halve eeuw veel moois heb mogen uitgeven.
Gelukkig heb ik ook een echte taak op dit Stadslandgoed.
‘Chroniqueur’ noem ik mezelf hier. Geschiedschrijver. Zodat onze kinderen en kleinkinderen straks nog weten hoe dit desolate stukje Amsterdam is uitgegroeid tot de hotspot die zij dan kennen.
En hopelijk, Insjallah, kan ik hier de komende jaren nog wat schrijvers, acteurs, musici en andere performers naar toe verleiden om deze unieke locatie de culturele inbedding te helpen geven die het verdient.